Kwispelende Vriend had alleen nog oren om op te kluiven. Runderoren. Daarom ging ik gisteren de voorraad aanvullen.
De glazen Bijlmer waarin de grotere dierenspeciaalzaken hun kraaloogjes uitstallen heet een knaagdiereneiland. Ik moet er altijd even langs. Op dit moment heb ik vier gerbils in de grote bak waar ik jarenlang tamme ratten in heb gehouden.
Aan de tafelpoten kun je nog zien dat hier een konijn heeft gewoond. Wij ontbeten altijd samen op de vloer: Muesli voor mij, boterham voor hem, thee voor alletwee.
Als knagers ongevraagd door het huis struinen, ben ik een ander mens. Zonder aarzelen plaats ik een val, omdat ik mijn vleesloze maaltijden ook keutelloos wil houden. Merkwaardig? Ik zie het als lijfsbehoud.
In India stond ik een keer te wateren toen er een rat over mijn schoenen scharrelde. Hallo! Welkom! Maar niet in mijn eten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten