"De volgende keer mag jij ceremoniemeester zijn, jongen. Dit jaar doe ik het liever nog eens zelf. Nu je kinderen hebt, zul je begrijpen dat ik als moeder aarzel om je op dit moment de straat op te sturen.
Je vader is niet meer, dus ik kan het hem niet vragen. Maar ik weet dat hij het zelfde zou denken als ik: In dit tumult laat ik jou niet los. Ik zou het niet kunnen verdragen je te zien modderen in het onweer, terwijl ik zelf droog thuis zit. Ik zou mij hevig bezwaard voelen.
Vroeger zaten de verkopers geduldig op hun stoel. Iedereen wist lang van tevoren waar de ander zich bevond, en waarvoor hij stond. Maar de geest is uit de fles, de massa is op drift, de rust is verdampt. De verkopers zijn zo druk met hun eigen besognes dat de kopers radeloos heen en weer lopen.
En die arme mensen rest niets anders dan hongerig aankloppen bij dat sujet met die broodjes. "Voorhuidgehakt met Limburgse mosterd", walgelijke man.
Nee Alex, jouw tijd komt nog wel. Deze zorgwekkende zaken regel ik liever zelf."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten