Zorgen

Hij denkt er nog eens over na. De dingen lopen heel anders dan hij had verwacht. En nu ligt hij weer hier. Moet in bed blijven, mag geen normale kleren dragen, krijgt geen koekje bij de koffie... Thuis is het beter.

Daar kan hij tenminste zelf bepalen wat hij doet. De dokters zeggen dat hij het lichaam van een tachtigjarige heeft, met goede longen. Hij was altijd de jongste en de zwakste, maar dat van die longen dat wist-ie wel. En als hij niet doof was geworden, zou hij nog zingen met die longen.
De medicatie slaat aan, zeggen ze. Da's mooi, want dan heeft hij zijn vrijheid weer terug. Hij komt niet graag in een ziekenhuis. Nu met die longontsteking kan het niet anders.

Hij had zich iets anders voorgesteld. De gewone gang van zaken. Pensioen, bejaardentehuis, en dan ga je dood.
Het kerkhof? Stel je toch eens voor! Dan zouden al die mensen over elf weken zijn feestje missen. Zoveel mensen. En bijna niemand zal de honderd halen.

Mijn opa denkt er nog eens over na. Hij wel. Nog elf weken.