De paden op

Ik ben niet hip. Onaangepast als ik ben, kom ik daar openlijk voor uit. Ik houd van wandelen. Geen golfclubs, skistokken of harnassen met zware bidons die Het Betere Werk suggereren. Gewoon rustig voorwaarts en goed rondkijken.

Kwispelende Vriend kijkt met zijn neus en predikt daarbij de totale onthaasting. Het bos zit vol verhalen, op het pad liggen de huidschilfers van de halve Domstad en de wind is een afgeladen postvak.
Mij ontgaat dat. Ik zie de berm vol aren, stop, en constateer dat ik maar twee grassoorten bij naam ken. Vriend gaat daar vrolijk aan voorbij.

Af en toe zijn wij het eens. Dan blijven we samen staan voor een stel koeien bijvoorbeeld. Ik aai ze over hun kop en Vriend staat neus aan neus hoopvol te piepen.
Ik moet hem er op wijzen dat ze niet willen spelen. Daarom zeg ik rustig "Da's poes".
Vriend is gek op onderzoek, maar geen wetenschapper.