Kwispelende Vriend en ik gaan de morgen in. Voor het eerst sinds maanden bibbert hij niet terwijl we bij het stoplicht staan te wachten. En ik hoor weer vogeltjes. Het is lang stil geweest. Stil, koud en wit.
Achter het revalidatiecentrum komen we de Oude Dokter tegen. "Er zijn er wat gevallen." zegt hij. Hem is niks overkomen, want hij heeft als een gijzelaar thuis gezeten. Hij is veel ouder dan zijn vrouw, die minder opzag tegen de gladheid. Zij heeft met de hond gewandeld.
Met aan een kant een wandelstok en aan de andere kant de hond kijkt hij even voor zich uit. "Op mijn leeftijd zeggen ze: Haal ik nog een maartje, dan leef ik weer een jaartje." We lachen.
Hij moet verder. De vierentachtigste lente wacht op hem.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten