Beroemd worden is niet zo moeilijk. Ga om kwart over vijf 's middags eens naar het Centraal Station in Utrecht. Trek je kleren uit en steek ze in brand. Dan roep je met alleen je sokken aan: "Welkom! Het volgende nummer draag ik op aan Rita Verdonk en Gerard Joling". Zing vervolgens iets toepasselijks; Zagen zagen wiede wiede wagen bijvoorbeeld. Zo gepiept! Er zijn altijd telefoons in de buurt die het zullen vastleggen. Voor het journaal van acht uur weet zeker een paar procent van Nederland dat jij bestaat. De rest volgt. (Tip: Tijdens het zingen zou je ook een leuke bloederige moord kunnen plegen. Draag in zo'n geval liever laarzen.)
Het is moeilijker om beroemd te blijven, of om het op een minder opzienbarende manier te worden.
YouTube loopt over van de mensen die hopen dat hun gezicht en talent worden gespot. Blogs? Genoeg! De ene helft zit vol spelfouten. De andere helft is soms net zo fascinerend als de gebruiksaanwijzing voor een blikopener.
Ik begrijp er weinig van. Driehonderd vrienden op Hyves? Je hoofd op LinkedIn met allerlei subtiel verzaagde waarheden? Stonden er voor 2000 bij een druk kruispunt ook altijd mensen hun CV en foto's uit te delen?
Vroeger had ik een vak; heuristiek. Vindkunde. Omdat er kaf en koren was en heel veel stofwebben. Daar is iets bij gekomen: Webstof.
Er zullen in mijn blog weinig dingen te zien zijn. Verbum Valet. Beroemd wil ik niet worden. Geen foto's; tekst. Om het te begrijpen wil de vragende aap een poosje meedoen. Ik hoop dat er lezers op hun muis springen als ze een aanleiding zien. Want ik... Ik snap het niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten