Achteraan in een zijbeuk staart iemand naar de grond. Dit had hij niet verwacht.
Hij durft niet te kijken naar degenen die weggaan. Misschien komen ze naar hem toe. Wat moet hij dan zeggen?
Naast hem ligt de snoeischaar.
Hij had het in gedachten al helemaal voor zich gezien. Terwijl hij zwaaiend op het altaar dirigeerde met de schaar, zou de nieuwe organist de volkszang begeleiden.
Maar de man speelt met één hand. In de andere houdt hij een groot bot mes dat hij weigert los te laten.
Maxime begint nu te begrijpen waarom.
Ze hadden hem gewaarschuwd. De nieuweling was geen organist, maar de manager van een derderangs bandje: Parvenu en de VolksVerlakkers.
Had hij maar geluisterd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten